KLIK HIER VOOR INFORMATIE
OVER DE SITE

COLUMNS

Over belevenissen en inzichten

CLICK HERE FOR
THE PARENT SITE
and SITE SEARCH


Une femme française

Plotseling stond ze voor mij. Op een doodlopend bospad in Frankrijk. Ze was uitgestapt uit de auto die voor ons moest wachten, omdat wij bezig waren onze caravan handmatig op dat pad te keren. Ik, met mijn vrouw en drie kleine kinderen. Het was een Franssprekende vrouw van om en nabij 35-jaar oud. 'Ze had mij herkend', zei ze. Van ongeveer 20 jaar terug, toen zij mij had gezien tijdens mijn stage in Frankrijk. Zelf herkende ik haar niet. 'Zij was op mij verliefd geweest', vertelde zij mij. Ze was toen nog maar 14 jaar oud, zei zij. En zij vertelde mij, dat zij mij enkele keren tijdens mijn werk in Frankrijk had gezien. Er ging een lichtje bij mij branden. Ik herinnerde mij een jong meisje, wat ik toen heel even had ontmoet. En ik dacht: 'hoe is het mogelijk dat ik haar daar nu juist weer tegenkom en dat zij mij ook nog eens heeft herkend. Daar op dat doodlopende bospad in dat grote Franse land'. En ik dacht: 'in mijn jeugd had ik een grote bos krullig haar. En nu beslist niet meer'. Van verliefdheid van dat jonge meisje had ik helemaal niets gemerkt. Ik was toen 18 jaar oud en ik had haar vrijwel geen aandacht geschonken. Erg veel ouder dan haar was ik niet geweest, maar in mijn ogen was zij toen nog wel een kind. Nu zij ons zo toevallig tijdens onze vakantie had ontmoet, stelde zij direct voor om onze caravan die nacht bij haar ouders op het erf te gaan plaatsen. En wij werden door haar uitgenodigd om lekker gezellig de avond met zijn allen bij haar en haar ouders door te gaan brengen. Toen wij daar eenmaal waren aangekomen, herinnerde ik mij heel helder dat ik daar eerder was geweest. Wij dronken Franse landwijn en wij aten de echte Franse stokbrood met een dikke laag Franse kaas. Maar aan die aardige Franse vrouw, die wij zo heel toevallig op dat bospad hadden ontmoet, schonk ik ook nu niet erg veel aandacht. Opzettelijk niet! Ik was immers al lang en breed en heel gelukkig getrouwd. Maar het was wel sneu, net als eerder. Toen ik ook zo weinig aandacht aan haar had geschonken. Maar waarom had ik op dat kind, op dat nog zo jonge meisje, toch zoveel indruk gemaakt. Pas twee jaar later begreep ik dat bij het lezen van een Franse tekst. Het stond mij nu weer helder voor de geest. Toen ik haar als kind voor de eerste keer had gezien, had ik een kort zinnetje tegen haar gezegd. Niet meer dan dat! Want het viel ook niet erg mee. Op school had ik slechts een schooljaar lang les in de Franse taal gehad. En alles lijkt men dan te zijn vergeten, die eerste tijd in dat zo mooie land met die exotische, maar erg vreemde taal. Maar dat ene zinnetje dat wist ik toen nog wel. En zij was mooi! Dus had ik op die plek, daar op dat bedrijf van haar ouders, tegen haar gezegd: 'Que tu es belle!' ('Wat ben jij mooi!'). Niet meer dan dat!