KLIK HIER VOOR INFORMATIE
OVER DE SITE

COLUMNS

Over belevenissen en inzichten

CLICK HERE FOR
THE PARENT SITE
and SITE SEARCH


Een lange en gelukkige relatie

Wat is het grote geheim van mensen die in staat blijken te zijn om elkaar altijd trouw te blijven in hun huwelijk, of tijdens hun gereguleerde liefdesrelatie? Hebben die betreffende mensen gewoon alle geluk van de wereld? Of is er iets anders aan de hand wat die mensen dat geluk naar zich toe doet trekken? Het lijkt zo gemakkelijk te zijn, als men nog jong is en dolverliefd op elkaar is. Maar uit de liefdesgeschiedenissen "van hele volksstammen Nederlanders" blijkt dat een levenslange verbondenheid geen vanzelfsprekendheid is. Hoe krijgen sommige mensen dat dan wel voor elkaar? Wat is hun truc?

"Door zich binnen die relatie niet te gaan richten op het eigen geluk, maar op dat van de partner", zou men kunnen gaan stellen. Maar is dát dan niet wat ál te gemakkelijk gezegd? Want dat moet men dan wel allebei doen! Als één van tweeën zich daar keurig aan houdt en de ander niet, mislukt immers al direct dat nobele streven. Dat is niet "het ei van Columbus" voor het lang in stand houden van een relatie. Maar wat is het dan wel? Welk enigma-geheim gebruiken mensen die bijvoorbeeld het geluk hebben een gouden huwelijk te mogen meemaken? Of zijn zij alleen maar boffers?

Nou ja: in zoverre wel, dat zij in ieder geval het geluk moeten hebben gehad dat ze lang genoeg in leven hebben mogen blijven, om überhaupt dat geluk mee te hebben mogen maken. Maar voor het overige kan het beslist niet alleen geluk zijn, wat veroorzaakt dat twee vroegere, alleenstaande individuen gedurende zo lange tijd een hechte verbintenis hebben mogen beleven. Er moet nog iets supplementairs zijn dat dit mogelijk heeft doen maken.

Als men de levensgeschiedenissen leest van mensen die een gouden huwelijk hebben mogen meemaken, valt het op dat zij zo vaak vertellen dat zij eigenlijk weinig spectaculaire dingen in het leven hebben meegemaakt. Meestal waren zij hun hele huwelijkse leven gewoon druk in de weer om hun werk en hun dagelijkse karweitjes uit te voeren. En zo tussendoor hadden zij vaak ook nog de zorg voor een aantal kinderen, of voor volwassen mensen die in de loop van de tijd min of meer van hun afhankelijk waren geworden. Kortom: een werkzaam leven, met weinig alteratie. Het lijkt er op dat deze mensen vooral heel tevreden en gelukkig waren. En als vanzelf: het geluk zal hen niet in de steek hebben gelaten. Al was het maar alleen de gelukkige omstandigheid dat zij betrekkelijk gezond moeten zijn gebleven. Anders hadden zij niet die hoge leeftijd bereikt, die leeftijd van toch wel gauw zo'n zeventig jaar oud.

Wat ook opvalt bij het lezen van de levensgeschiedenissen van dergelijke mensen, is het gegeven dat zij hun bezigheden voor een betrekkelijk groot deel samen uitvoerden. Ze waren er wat dat betreft vaak beiden voor elkáár. Niet alleen tijdens hun werk, maar ook tijdens hun vrije tijd. Dat laatste lijkt misschien op "het intrappen van een open deur", maar uit de levensgeschiedenissen van gescheiden mensen blijkt dat zij voorafgaand aan hun scheiding ook in hun vrije tijd reeds relatief vaak hun eigen gang gingen. De idee-fixe bestaat dat men binnen een relatie niet teveel op elkaars lippen moet zitten. Voor een goede onderlinge verstandhouding lijkt men dat echter juist wel te moeten doen. Hoe beklemmend dat ook aanvoelt voor mensen die zich "so wie so" al teveel aan elkaar ergeren. Als men veelvuldig bij elkaar in de buurt vertoeft, versterkt dat blijkbaar de onderlinge band. Hoe oubollig dat voor sommige mensen ook mag klinken. Voor jonge mensen die dolverliefd op elkaar zijn geworden, is het overigens geen enkel punt van discussie. Zij willen bijelkaar blijven! En niet alleen in voorspoed, maar ook in tegenspoed. Zij willen samen de leuke dingen beleven, maar zij willen er ook vóór elkaar zijn als het eens een keer erg tegen zit in het leven.

Heeft men eenmaal besloten om samen door het leven te gaan, dan is het geen uitgemaakte zaak dat men daar in slaagt. Men zal dan "sterk in de schoenen moeten blijven staan" om daar in te volharden. Want het aantal verleidingen van andere mensen zal ongetwijfeld groot blijken te zijn. En de invloed welke men ondergaat van het soms zo kwistig in het rond spritzen van de menselijke feromonen, moet men beslist niet onderschatten. Als men nog jong is, en men is nog dolverliefd op elkaar, dan zal men meestal geen enkele notie hebben van de bedreiging die van het bovengenoemde eens uit zou kunnen gaan. Gelukkig zijn mensen wezens die nogal cognitief op andere mensen reageren. Het is immers evident dat een kort moment van gelukzaligheid nooit kan opwegen tegen een aanhoudende diepe geluksbeleving.

Als men er binnen een huwelijk, of binnen een andere relatievorm, toe besluit om frequent samen te zijn, zal dat huwelijk (respectievelijk die relatie), minder gauw beëindigd blijken te gaan worden. Stellen die samen een bepaalde doelstelling in het leven hebben, zullen als vanzelf veel bij elkaar in de buurt zijn. Ook dat komt die zaak ten goede! Het samen runnen van een bedrijf bijvoorbeeld, ofwel het samen nastreven van het een of andere ideaal, werkt ook sterk verbindend. Alle activiteiten die men als huwelijkspartners (of als relatie-genoten) los van elkaar onderneemt, zijn een potentieel gevaar voor het huwelijksgeluk, ofwel voor een breuk in een gelukkige relatie. Dat is de onthullend akelige consequentie van het vóórnemen om altijd samen te willen zijn.

"Mag men binnen een huwelijk, of binnen een andere relatievorm, dan niet zijn eigen gang gaan?", vraagt men na deze gewaarwording steevast weer. Dat is natuurlijk niet verboden, maar er is wel een grens. En die grens ligt in grote lijnen dáár waartoe men zelf wil dat de partner mag gaan. Door echter veel zaken samen te ondernemen, zal men veel minder gauw behoefte hebben om die grens te gaan opzoeken. Het samen ondernemen van een aantal zaken in het leven betekent bijvoorbeeld dat men samen de huishoudelijke karweitjes doet; dat men samen de boodschappen doet, dat men samen uitgaat; dat men samen op vakantie gaat; dat men samen de familiebezoekjes aflegt; dat men samen gaat wandelen; dat men samen naar de sportvereniging gaat; dat men samen de zorg voor de eigen kinderen op zich neemt; en voorál ook dat men aanleert samen van de eigen kinderen te genieten.

Dit zijn allemaal voorbeelden van banale en veel voorkomende bezigheden waarmee men een onderlinge band kan creëren. Maakt men niet regelmatig gebruik van dit soort mogelijkheden tot het versterken van de onderlinge band, dan zal de relatie op den duur geen stand blijken te gaan houden. En dan zal men in het vervolg in het leven zónder elkaar verder moeten gaan. Óf men zou een nieuwe partner moeten vinden. Een partner om samen mee verder te gaan in het leven....... Maar dan doemt er wél een groot probleem op! Want dan zal men toch anders moeten gaan leven; anders dan men voorheen gewend was. Dán zal men in het vervolg juist veel meer zaken samen moeten gaan doen.