Een extraordinair eng voorval

Het betrof een betrekkelijk jong stel uit de Bijlmer in Amsterdam. Ze hadden twee kinderen, namelijk twee dochters. Een jonge meid van drie en een klein meisje van anderhalf jaar oud. En omdat zij een aantal weken naar een camping in het uiterste oosten van Oekraïne wilden gaan, om wat bij te komen van hun drukke bestaan, hadden zij de beide meisjes voor een week of drie naar de ouders van de vader van de kinderen gebracht. Maar ze waren op zeker moment, na een autorit van pakweg 1000 km, nog maar net op de camping in Oekraïne aangekomen, toen zij een schrikbarend telefoontje van de opa van de kinderen kregen. Hij vertelde hun toen dat één van de kinderen, van hun flat af, naar beneden was gevallen. En wel vanaf de galerij op de derde etage. Het betrof het jongste kind, dat nog maar pas sinds kort echt goed had leren lopen. Maar zei hij, "tot onze grote opluchting en verbazing lijkt het kind helemaal niets te mankeren. Enkele mensen uit onze omgeving hebben het zien gebeuren, het kind wurmde zich tussen de spijlen van de balustrade heen en het viel toen min of meer fladderend naar beneden. Het zag er erg eng uit, maar het meisje leek zelf tijdens haar val totaal niet in paniek te raken. De mensen die het zagen gebeuren, zijn vanzelfsprekend meteen en vliegensvlug naar beneden gegaan. En toen zij daar bij het meisje aankwamen, zat het kind heel lief en rustig met een beetje zand te spelen. Toen de ambulance verscheen, kon men niets bijzonders aan het kind gewaar worden. En ook in het ziekenhuis hebben de dokters geen enkele narigheden bij het kind kunnen vinden".

"Maar hoe kan het dan toch dat het kind van die val van gevaarlijk grote hoogte geen enkele vervelende gevolgen heeft ondervonden", vroegen zij toen aan de opa van de meisjes. "Dat snap ik ook niet", had hij hun geantwoord, "ik dacht dat het feit dat het meisje dat ongeluk zo goed heeft doorstaan, deels kwam doordat het kind zo bijzonder licht van gewicht is". "Ja", zei de vader van het kind. "Ze is niet alleen erg tenger, maar ook nog eens vrij klein voor haar leeftijd". "Ik heb het daar met één van de artsen in het ziekenhuis over gehad", zei zijn vader hem. "Die arts zei dat het gewicht van het kind volgens hem geen verschil uitmaakte". En hij zei: "Denk maar eens aan het experiment van Galileo Galileï, de Italiaanse natuur- en wiskundig filosoof uit de 16^e. Het experiment namelijk waarbij deze twee kogels van verschillend gewicht vanaf een flinke hoogte, via een goothelling, naar beneden liet rollen. De bijzondere uitkomst van dat experiment was dat de beide kogels allebei even snel beneden bleken aan te komen. Dat betekent dus in het geval van de val van het meisje, dat het geen direct voordeel gehad kan hebben van haar relatief lichte gewicht".

"Goed", zei toen de vader van het kind, "je hebt gelijk, maar er is in dat geval toch wel sprake van de invloed van de luchtweerstand. Bij een licht kind wat naar beneden valt, zal die invloed relatief groter zijn dan bij een zwaar kind wat naar beneden valt. De luchtweerstand zal haar val dus relatief meer hebben doen breken dan dit bij een zwaarder kind het geval zal zijn". "Zeer zeker", had zijn vader toen geantwoord, "daar heb je gelijk aan. Maar de aard van de kleren die het kind draagt, maakt daarbij ook nog wel het een en ander uit. "Jurkjes van meisjes zullen ongetwijfeld iets meer wind vangen dan bijvoorbeeld de broekjes van jongentjes. En mogelijk is er tussen die hoge flatgebouwen ook sprake geweest van een vrij sterke thermiek. Het zou vandaag bij jullie uitzonderlijk warm weer worden, hoorde ik gisteren. Ook dat effect zal er dan toe kunnen hebben bijgedragen dat het meisje geen gevolgen heeft ondervonden van haar val". "Ja misschien", had zijn eigen vader hem geantwoord. "En de botten van zulke jonge kinderen zijn gewoonlijk ook bijzonder buigzaam."

"En", zei de moeder van de kinderen, toen zij even kans zag om tussenbeide te komen in het telefoongesprek van haar man en zijn eigen vader, "zulke kleine kinderen vallen in een dergelijk geval ook duidelijk anders dan mensen van oudere leeftijd doen. Kinderen strekken bij een val hun armen en benen wijd uit, zodat zij bij hun val ook automatisch meer profiteren van de luchtweerstand waarvan in die situatie sprake is". "Ja zeker", zei hij haar man, "kinderen lijken in die situatie lichaamsbewegingen te maken die aan een paraglider doen denken. Daar heb ik wel eens iets over gehoord. Of aan een zwevende rog!". "Een zwevende rog?", vroeg zij? "Wat moet ik mij daar bij voorstellen?" "Een rog die in zee, met grote stuwkracht, hoog boven het water uitspringt en die vervolgens nog enige tijd op de lucht lijkt voort te drijven", zei hij. "De lichaamshouding van een kind van die leeftijd, welke bij een val een effect heeft wat leidt tot een voortbeweging die enigszins aan zweven doet denken, zou dan te maken kunnen hebben met een oerherinnering van mensen aan de tijd waarin zij nog waterdieren waren". "In ieder geval leek het meisje fladderend naar beneden te komen, volgens de getuigen van haar val", zei zijn vader tegen hem. "De wijze van vallen van het jonge kind, zou dan nog meer overeen komen met de vliegende bewegingen van een vogel".

"Ja, ja", zei de vader van het kind. "Wij kunnen er leuk over filosoferen. Maar het doet er eigenlijk niet meer toe. Ons kind heeft haar val maar mooi overleefd. En wij hebben haar letterlijk heelhuids teruggekregen. Het is een bijzonder eng voorval geweest. We moeten er maar niet meer al teveel bij stilstaan. Wij hebben groot geluk gehad dat het zo is afgelopen". "Het is wel goed!", had zijn vrouw toen nog tegen haar man gezegd. "Laten wij dit onderwerp voorlopig maar rusten. Ik word er misselijk van als ik mij voorstel wat er allemaal met haar zou kunnen hebben gebeurd".

P.S. Het voorval, wat hier staat beschreven, is weliswaar in grote lijnen echt gebeurd, maar de feiten zijn in de beschrijving hiervan wel dusdanig verdraaid dat het de privacy van de betrokkenen zo weinig mogelijk zou kunnen gaan aantasten.