Slapen in een puptent

Het was onderdeel van een militaire oefening. Namelijk het doorbrengen van de nacht in een twee-persoons puptentje. Samen met een medesoldaat. Als jonge rekruut bij de 43^e pantser-infanteriebrigade was ik in opleiding tot gewondenverzorger/chauffeur bij de Geneeskundige troepen in Havelte in de provincie Drenthe. Ik zou voor het uitoefenen van mijn functie de beschikking ktijgen over een 'Nekaf Jeep' met twee brancards. Een ambulance die over zeer ruig terrein inzetbaar zou zijn. Met een kleine aanpassing voor de inlaat en de uitlaat, zou ik hiermee zelfs door een ondiepe rivier heen kunnen rijden, zei onze sergeant.

Wat het idee achter deze oefening was, ontging ons volkomen. Waarom was het toch in vredesnaam nodig dat wij leerden om samen de nacht door te brengen in een kleine tweepersoons legertent. En dat daar op die koude winterdag in de bossen van onze anders zo mooie provincie Drenthe. In de vroege ochtend gingen wij in volle bepakking lopend op weg naar die omgeving in Drenthe, waar wij geacht werden onze tent op te gaan zetten. In de zomer zou dit voor ons als jonge knapen reeds een uitdaging zijn. Maar nu in de winter was dit des te moeilijker. Met de zware bepakking op de rug moesten wij eerst een hele lange voettocht maken. Maar ik klaagde niet, want als jonge rekruut bij het Nederlandse leger was het natuurlijk de bedoeling om het ons zo moeilijk mogelijk te gaan maken. En persoonlijk was ik als boerenzoon ook wel gewend om mij aan zware leef- en werkomstandigheden te onderwerpen.

Toch had ik erg gezweet van die zware voettocht. En dat was toen wel een groot nadeel. Want van het vele zweet werd ik na afloop van de voettocht erg koud. Ik wilde dan ook zo snel mogelijk na aankomst de tent gaan opzetten. Dat lukte vrij gemakkelijk, want het was een zogenaamde 'pop-up tent'. Dat was dus de formele benaming van dit soort tenten. En niet 'puptent', zoals ik in mijn onwetendheid dacht.

De zon scheen op onze tent. Het was dus al gauw vrij warm in onze tent. Met zijn tweeën hadden wij al de toebehoren op onze rug mee daarheen genomen. Dat wil zeggen: een grondzeil, de tent en de tentstokken, En elk één dikke deken. Plus de persoonlijke belongings. Eén enkele deken om onder te kunnen slapen was beslist niet warm genoeg, leek mij. En na die nacht bleek ik daar ook volledig gelijk in te hebben gehad. Van de kou had ik vrijwel niet kunnen slapen. Ik werd uiteindelijk, veel te vroeg en verkleumd van de kou, in de vroege ochtend wakker. En ik bleek lang niet de enige te zijn die het zo koud had gehad.

Sommigen bleken echter totaal geen last van de kou te hebben gehad. Dat waren de slimme jongens onder ons. Zij hadden onder twee dekens geslapen. 'Want', hadden zij gedacht, 'als je naast elkaar gaat liggen slapen, heb je niet één maar twee dekens tot je beschikking'. Onze sergeant had ons daarover niet getipt. Dit hadden wij dus zelf moeten bedenken. Maar als hij dat ons wel had verteld, dan hadden wij dat waarschijnlijk toch niet gedaan, Want om als man samen naast een andere man te gaan liggen slapen, moest men een zekere gêne overwinnen. Dat doe je nu eenmaal niet zo gauw! Maar na afloop van die nacht van kou en slechte slaap, was onze schaamte war dat betreft wel voorbij. Dit zou ons geen tweede keer gebeuren. Voortaan zouden wij minder moeite hebben om ons door ons 'slaapje' warm te laten houden. De beide dekens die ons dan tot onze beschikking zouden staan, zouden daartoe zeker genoeg zijn geweest.

Dat was de opzet van deze militaire oefening. Om dus de schaamte te gaan overwinnen en te gaan profiteren van de warmte van een slaapgenoot. In oorlogsomstandigheden zou een dergelijke valse schaamte immers het verschil tussen leven en dood kunnen gaan betekenen.