Een vrouwelijke rijstijl?

Na afloop van een zware en langdurende, georganiseerde fietstocht blijken vrouwen vaak onverwacht goed te hebben gefietst. Ook al zijn die vrouwen op een laat tijdstip gestart, dan nog blijken zij vaak betrekkelijk vroeg weer terug te komen van die fietstocht. De mannelijke deelnemers aan een dergelijke tocht doen daar dan regelmatig wat beschimpend over, want zij voelen zich dan enigszins beschaamd. Zij als mannen behoren immers tot de mensensoort die in hun bevinding tot het sterkste geslacht moet worden gerekend. De mannen reageren na een dergelijke ervaring vaak heel standaard met de opmerking dat vrouwen 'diesels' zijn. Met die benaming vergelijken die mannen de vrouwen dan met dieselauto's. Namelijk met auto's die door een dieselmotor worden aangedreven. Een vergelijking dus die heel typerend uit de belevingswereld van mannen tevoorschijn komt. Mannen hebben immers over het algemeen betrekkelijk veel aandacht voor alles wat met auto's en met hun daarmee te behalen rijsnelheid heeft te maken. De mannen die de vroeg van een zware fietstocht terugkomende vrouwen vergelijken met 'diesels', bedoelen daarmee te zeggen dat die vrouwen veel weg hebben van dieselauto's. En dat de mannen in die zin veel weg hebben van benzineauto's. Zoals bekend mag worden verondersteld, kan men met een benzineauto meestal sneller accelereren dan met een dieselauto. Maar in grote tegenstelling tot die grotere acceleratiesnelheid, hebben de benzineauto's vaak wel minder 'power' dan de dieselauto's. Dat dit een wezenlijk verschil is tussen benzineauto's en dieselauto's merkt men goed wanneer men met die bepaalde auto's op vakantie gaat naar landen waarin het landschap zo sterk geaccidenteerd is dat men zich al gauw zorgen zal moeten maken over het trekvermogen van de auto. Met name wanneer men met die auto een vrij grote caravan naar boven wil gaan trekken. Een auto met een dieselmotor blijkt in die omstandigheden veel meer vermogen te hebben dan een auto met een benzineauto. Dat is dus wat die mannen bedoelen wanneer men vrouwelijke tourfietsers met het woord 'diesel' betitelen.

Maar hoe komt het nu eigenlijk dat vrouwelijke fietsers het in verhouding tot mannelijke fietsers zo goed doen tijdens een zware fietstourtocht. Hebben vrouwen soms sterkere beenspieren dan mannen? Ja, dat zou zomaar eens waar kunnen zijn! Want de lange beenspieren van mannen zijn met name gebouwd voor het ontwikkelen van een flinke snelheid bij het rennen. Mannen renden in oude tijden zelfs zo snel en zo lang dat zij soms zelfs in staat waren om de herten daarmee uit te putten. Dat is maar al te goed bekend!

Maar als vrouwen toch niet sterkere beenspieren zouden blijken te hebben dan mannen, waardoor komt het dan wel dat zij tijdens een dergelijke zware fietstocht zo goed uit de voeten kunnen? De meest voor de hand liggende verklaring daarvoor is wel dat zij doorgaans een veel gelijkmatigder fietstempo aanhouden dan de mannen. Mannen acceleren over het algemeen veel vaker dan de vrouwen doen. En door dat acceleren vermoeien mannen zichzelf dan ook meer dan de vrouwen. De verzuring die door dat accelereren in de beenspieren van mannen optreedt, benadeelt het fietsvermogen van die mannen in vrij grote mate. Hun uithoudingsvermogen verslechtert daardoor ook in belangrijke mate.

Maar waarom accelereren mannen dan zo vaak tijdens het maken van een zware fietstocht? Wat is daarvoor de grote reden? Dat komt omdat mannen vaak het gevoel hebben dat zij best wel wat sneller kunnen fietsen dan de anderen in het ploegje waarin ze fietsen. Bovendien is het voor mannen een kwestie van trots om te laten zien dat zij wel wat sneller kunnen fietsen. Maar als mannen om die reden op zeker moment een groepje fietsers voorbij fietsen, zullen de andere fietsers bij die mannen proberen aan te klampen. Dat lukt vaak betrekkelijk gemakkelijk, want in het kielzog van de voorliggers fietst het nu eenmaal veel lichter dan op kop van een groep fietsers. De mannen die aldus met hun overmoedige actie voorop zijn komen rijden, komen dan wel volop in de wind te fietsen. Voor zover er natuurlijk sprake is van een ongunstige wind. Maar mannen zullen dat dan liever niet al te gemakkelijk willen laten blijken. Het gevolg daarvan is dat zij op zeker moment te moe worden om nog gemakkelijk door te kunnen fietsen. Zij krijgen dan behoefte aan een beetje rust. Ze zullen daarvoor dan op zeker moment de grote groep, waarin ze fietsten, moeten laten gaan. 'Die mannen halen wij straks wel weer in', zullen die achterblijvende mannen op dat moment denken. Maar dat zal achteraf echt tegen blijken te vallen. Want als men eenmaal op de plaats is aangekomen waarop de grote groep fietsers kort tevoren nog fietste, is die groep alweer een heel eind doorgereden. In de praktijk blijkt vaak dat men die groep vooropliggende fietsers dan vervolgens niet meer weet in te halen. Ook de vrouwen die in die groep fietsen zullen dan dus, naar alle waarschijnlijkheid, niet meer door hen worden ingehaald. Die vrouwen zullen in die situatie ook eerder bij de eindstreep blijken aan te komen. 'Het zijn diesels', zullen die mannen dan denken. Maar de echte reden waarom die mannen het hadden moeten afleggen bij die vrouwen, schuilt dan waarschijnlijk in de overmoed die de mannen eerder op de dag hadden getoond.

Het stevige, maar gestage, tempo van die vrouwen heeft hen dan dus doen winnen. 'Het gestage tempo van een auto met dieselmotor', zou men kunnen zeggen. De eerdere keuze van die vrouwen om op die wijze de zware tocht te gaan fietsen, blijkt dan dus een zeer verstandige keuze te zijn geweest. Maar de vraag is daarbij wèl in hoeverre dat dan een echte keuze van die vrouwen is geweest. Want het kan immers ook een wijze van fietsen zijn die vrouwen als van nature doen. De reden om dat te denken is omdat vrouwen ook in een auto op een dergelijke wijze rijden. Op een wijze dus waarbij zij een gestaag, maar tevens ook een straf tempo plegen aan te houden. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar bij vrouwen die in een auto rijden ziet men vaak dat zij geen vaart minderen bij verkeerssituaties waarbij mannen dat veel vaker wèl plegen te doen. Te denken valt daarbij aan situaties waarbij zij hetzij een bocht, hetzij een kruising, hetzij een verkeersdrempel naderen. Dat soort hindernissen in de normale doorstroming van het verkeer, benaderen vrouwen dikwijls op een te snelle wijze. Het is mogelijk dat het dan toevalligerwijs vrouwen betreft die niet erg bedachtzaam zijn in het veilig besturen van een auto. Maar onder de mannen zijn er ook genoeg individuen die niet op een verantwoorde wijze hun auto besturen. Toch ziet men bij hen die net genoemde rijstijl veel minder. Wel ziet men bij jonge mannen dat zij op een overdreven stoere wijze hun auto besturen. Dat betekent in dit geval dat zij in die verkeerssituaties wel vaart minderen, maar dat zij meteen nadat zij gezien hebben dat de kust veilig is direct snel acceleren, om vervolgens weer in volle vaart door gaan te rijden. Die betreffende rijstijl van de jonge en onervaren mannen, is om andere redenen niet erg wenselijk, maar ze is wel duidelijk minder gevaarlijk dan het aanhouden van een gestaag en straf tempo bij verkeerssituaties waarbij wat extra oplettendheid geboden is.

Het gestage, maar straffe tempo wat vrouwen in de auto plegen aan te houden, lijkt niet goed los gekoppeld te kunnen worden van hun vrouwelijke wijze van handelen. Want zelfs wanneer vrouwen in een levenssituatie zijn aangekomen waarop zij van een scootmobiel gebruik moeten maken, ziet men vrouwen daar op vaak ook op dat gestage, maar te straffe tempo voortjakkeren. Mensen die in een scootmobiel rijden, verplaatsen zich noodgedwongen met die scootmobiel eveneens op de terrassen waar allerhande publiek gezellig zit te genieten van een hapje en een drankje. En natuurlijk verplaatsen zij zich daarmee ook op de markt en in de grote winkelzaken. Ook daar plegen vrouwen vaak op die typerende gestage, maar straffe wijze op hun scootmobiel te rijden.

Let wel: de informatie die hierboven over de rijstijl van vrouwen staat vermeld, is gebaseerd op zeer persoonlijke ervaringen en indrukken. En dus beslist niet op wetenschappelijk gefundeerde waarnemingen.