Uitademen

Voor het grote, meerjarige medisch onderzoek van LifeLines moest er bij mij een longfunctietest worden uitgevoerd. Men moet daarbij op zeker moment alle lucht zo snel mogelijk in een keer uitademen. Maar het lukte mij niet. En de assistente zei: 'uw longvolume kan daardoor niet echt goed worden vastgesteld'. Het speet mij dat ik op dit onderdeel van het onderzoek in gebreke had moeten blijven. 'Maar hoe nu verder?', dacht ik, want ik begreep dat er met mijn manier van ademhalen iets mis moest zijn. Op de rug en met mijn handen op mijn buik, lag ik enige maanden later even lekker op mijn bed uit te rusten van alle drukte van die dag. Door mijn ademhaling bewoog mijn buik op en neer. En ik probeerde mij zo goed mogelijk te gaan ontspannen. Ik ademde in en ik ademde weer uit. Iedere keer dat ik inademde werd mijn buik platter en iedere keer dat ik uitademde werd deze boller. 'Maar dat is fout', bedacht ik mij toen ineens. 'Het middenrif moet bij uitademing helpen om de lucht uit mijn longen te persen. En als dat gebeurt zal mijn buik juist platter moeten worden'. 'Ik adem verkeerd', bedacht ik mij. 'Wat moet ik doen om mijn manier van ademhaling te veranderen?', vroeg ik mij toen af. En ik dacht: 'Hoe kan ik deze ingesleten, foutieve wijze van ademhalen veranderen? Ik doe niet echt aan sport, maar ik wandel wel vrij regelmatig. En als ik wandel, doe ik dat meestal met een stevige snelheid. Dat wil zeggen een snelheid van ongeveer 6½ km per uur. En tijdens dat wandelen zwaai ik heftig met mijn armen heen en weer. En daar voel ik mij goed bij'. En ik dacht: 'voortaan, moet ik er maar eens op gaan letten of ik tijdens zulke wandelingen ook verkeerd adem'. Ik vermoedde eigenlijk van niet, want tijdens zulke wandelingen had ik geen gebrek aan lucht. 'Dan eerst maar eens wat ademhalingsoefeningen gaan doen', dacht ik. 'Ik moet maar eens op internet gaan zoeken wat er te vinden is op dat gebied'. En toen, reeds bij het allereerste zinnetje van een site voor ademhalingsoefeningen, begreep ik wat ik verkeerd had gedaan. "Adem in vanuit je onderbuik", stond er. Toen ik voor de test heel bewust was gaan ademen, had ik mij op mijn neus; op mijn mond en op mijn longen geconcentreerd. 'Want dat zijn de organen waarmee men moet ademhalen', had ik gedacht. En mijn buik bolde daardoor tijdens het inademen niet op. Toen begreep ik wat ik fout had gedaan, en waarom die longfunctie-test bij mij niet was geslaagd. En door het uitvoeren van die ademhalingsoefeningen voelde ik mij toen bovendien veel fijner. Maar ik begreep nog niet hoe het kwam. Hoe het kwam dat ik zoiets essentieels als ademhalen toch ooit fout had kunnen doen.